öyle güzel yazmış ki

yine uykudan yediğim saatlerdeyiz. herkes uykuda, dışarda bir köpek havlıyor, başka da ses yok. bu yazıyı az önce okudum; simiole yazmış ama öyle güzel yazmış ki üstüste birkaç defa okuduktan sonra buraya eklemeden geçemedim. tamamını okumak için paragrafa tıklayıp simiole'nin dünyasına ışınlanın.

Insanlar ayni agaclarin govdelerindeki yariklar gibi iclerine kazinmis izler tasir. Dogdugumuz andan itibaren gordugumuz her gulumseyis, duydugumuz her bagiris cagiris icimize isler. Eski nesillerin genlerimizde biraktigi sevinclerle uzuntulerle birlesir, bizim karakterimizi belirler. Bazen anne-babamiz bile istemeden kopartabilir bir parcamizi, seklimizi degistirebilir, unutmamak gerekli onlara da kendi anne babalarindan gorunmez yaniklar kalmistir. Butun bunlarin sonucunda, yontula yontula, biz, biz oluruz. Onun karakteri boyle derler, yaptigimiza, aslinda yariklarimiza. Yedisinde neyse yetmisinde o derler.