bi keresinde ikea'ya gitmiştik. yemek yerine geldik, oyun alanına yakın bi masaya elimizdeki tepsileri koyduk, oturduk, cem oyun alanına girdi. masalar, tabureler bikaç oyuncak falan var ya küçük çocuklar takılıyo hani. neyse ben o zamanlar elimde tabakla çocuk peşinde sebastianlık yapardım, şimdi yapmıyor muyum, orası kimseyi ilgilendirmez. neyse sebastian punduna getirip oğlunun ağzına bi lokma sokmak için oralarda siftinirken yoruldu ve bi tabureye oturayım dedi. tabureyi çekmesiyle kollarında upuzun boylu bi kadını bulması bir oldu. kadının elinde de fotoğraf makinası. bir anlık bi bakışmadan sonra makinayı gözüme sokup sokmamakta kararsız bağırmaya başladı. o tabureye ben oturacaktım nasıl çekersiniz göz göre göre, bu kadar da olmaz ya... neee siz düşün diye mi çektim, onu mu diyosunuz? bilemiycem artık heralde öyle oldu yani. böyle dedi. bu arada bunları söylerken ayağa kalkmış değil hala ben taşıyorum kendisini. o zaman niye hala tutuyorum seni, bırakayım bari de tam olsun. dedim, bıraktım, sustu.

tabureyi tam altına çekmiş oğlunun fotosunu çekecekmiş, ben de cem'in ağzına bi lokma daha nası tıkarımın telaşında görmemişim. neyse de, bilerek yaptın beni düşürmek için dedi ya. bak hala unutamadım. 30 yaşı geçik iki kadının arasında geçen konuşmaya bakın. çocuk yerine girende kabahat.

bi daha da umuma açık yerlerde elimde tabakla dikilmem. yiyen masada yer, yemeyen yemez. kimseyle itişip kakışacak halim yok. iyi günner.