ayırtılmıştır

film biletlerini aldığım kız her salonun en baba yerinden vermiş biletleri. inanamıyorum. gerçekten inanamıyorum. minnettarım, çok teşekkür ederim, seni sevmiştim zaten. bunları okuma ihtimali yok. ama olsun. arada yanından geçiyorum filme girerken çünkü bilet satışı devam ediyor ve o salona gittiğimde kızı yine yerinde görüyorum. o beni görmüyor. önünde bir kuyruk var, bilet kesiyor. uzaktan iyi dileklerimi yolluyorum, yoluma devam ediyorum. kimse bilmiyor o kız en güzel yerleri bana verdi! gidip teşekkür edemem... zaten başı kalabalık. nasıl oldu da bu oldu, tesadüf olup olmadığını anlamak için biletimin olduğu bütün salonlardaki koltuklarıma baktım. bence tesadüf değil. belki biletleri alırken yanımda cem'in olması ve onunla ettikleri kısacık sohbet, belki "neden aynı filme 2 farklı seans aldınız, bi yanlışlık olmasın?" diye sorduğunda "yok, diğer seans babası için, teker teker gidiyoruz, birimizin bu arkadaşla kalması gerekiyor." cevabım, bi şey işte ya da tesadüf. ama tesadüf olmadığını düşünmek istiyorum. yer hakkında tek laf etmemiştim, rezervasyon formuna "şu koltuk olabilir mi benim yerim" diye yazmak kadar kolay değil kıza gidip "şu koltuk boşsa onu verir misiniz" diyebilmek benim için. talepkar biri olmaktan çekinirim ve işte binlerce sebebim vardır konuşmamak için, zaten arkamda kuyruk var, uzatmayım vs. nasılsa gidip istediğim yere otururum diye susarım.

ya neyse. biletçi kız sağol. biliyor musun yıllık izindeyiz ailecek. bi tatil yerine gitmek gibi değil bu çünkü oralarda da tam zamanlı tepinme devam ediyor hatta oralarda evdekinden biraz daha zor oluyor. yok o kadar da değil. yine de zor. toplan, git, ne yiycez, nasıl uyuycaz, puseti alalım mı, hırkayı koydun mu. bunlar kolay işler değil. kapıyı çekip, yanına sadece kendini ve minik çantanı alarak sinemaya gitmenin kolaylığı, tatlılığı nerdee, tatil yerindeki telaşlar, koca çantalar, sorular, sorunlar nerde. sevmiyorum turistliği pek. burda sabitlendim artık. derler ya ben de diyim, zamanında dağlara çıktık, "olağanüstü" haller nedeniyle yollarda kaldık, çeşitli vartalar atlattık. meraklısı değilim bi yerlere gitmenin şimdi. o zamanlar da yorulurdum, şimdi daha da çok yorulurum. planlama, programlama, bavul hazırlama, evden çıkış, hele de neyle gidilecekse o şeye yetişme telaşı sırasında öbür dünyaya gidiş gelişlerimiz... gerek var mı? istanbul'da bile gezebildiğim yok. özlediğim semtler var, oralara giderim çok gezmek istersem. bir semti bile ömre bedel.

ne diyordum? yılda 1 hafta. bitmek üzere. bitti, bitiyor, sayende güzel geçiyor. sinemada kendime yer seçmek zorunda kalmıyorum ilk defa çünkü sen en sevdiğim koltukları seçmişsin benim yerime. bütün dileklerin gerçek olsun.