bir gün okula giderken, her şeye dikkat ederken

yuvaya yürüyerek gidiyoruz; akşamüstü de yürüyerek eve dönüyoruz. haftada 2 gün 2 saat gittiğimiz ilk günlerden beri böyle bu, ilk başlarda cem pusette oturur, bağlamama hiçbir zaman müsaade etmediği yerinden canı istediğinde yere atlar, incelemeleri bitene kadar da geri oturmazdı.

yuvaya giderken geçtiğimiz sokağı bu sabah iski kazıyordu. her gün aynı yerlerden yürüyerek geçmek ilginç bir hayat bilgisi dersine benziyor. yağmur, kar, çamur, çok soğuk, çok sıcak, güneş tepede ya da hava kararmış, her gün yürüyoruz. bakkalın, aynı ağaçların, aynı bitkilerin, çalıların, sucunun, kaldırım kenarına parketmiş bekleyen aynı arabaların, arada bir sakızını atmak istediği çöp kutularının, okulun, berberin, kırtasiyenin, yufkacının, manavın, parkın, başka çocukların gittiği 2 farklı yuvanın, yıkılan eski apartmanların yerine başlayan sonra biten inşaatların önünden geçiyoruz. bu yürüyüşler sırasında cem sararıp dökülen yaprakları, karınca yuvalarını, yosunu, gide gele oper'inden, memve'sine, alpa romeosu'na markalarını ezberlediği arabaları, evden eve taşıma kamyonlarını, bir buzdolabının nasıl sırtlanıp apartmana götürüldüğünü, köpek kakalarını, uyuklayan ya da kenara bırakılmış mamaları tıkır kıtır yiyen kedileri, beni korkutan kargaları, artık isimlerini ve renklerini bildiği çiçekleri, tırtılların kemirdiği sert ve her daim yeşil yaprakları, salyangozları, trafik işaretlerini, su birikintilerinde tepinmenin zevkini, yeni bir inşaat için nasıl temel atıldığını, sonra bu inşaatın gün be gün nasıl yükselip de bizim salonun penceresinden görülebilir hale geldiğini gördü. çimento kamyonunun, damperli kamyonun, kepçenin neler yapabildiğini müdavimi olduğumuz inşaatlarda uzun uzun izledi, merak ettiklerini işçilere benim sormamı istedi, cevapları dinleyip akşam eve döndüğünde öğrendikleriyle ilgili oyunlar oynadı.

onu almaya giderken 7 dakikada yürüdüğüm yolu ikimiz bazı günler 40 dakikada yürüdük. acele ettirmemek için kendimi zorladığım, daha fazla dayanamayıp hadi hadi dediğim sabahlar, inşaata istediği kadar bakamadığı için ağladığı anlar oldu. cem en güzel sorularını bu sabah yürüyüşleri sırasında sordu ama ben sonra bir tanesini bile hatırlayamadım. a dünkünü hatırladım: güllerin neden dikenleri olur? hep böyle sorular. bir de yazın gördüğümüz büyük karınca yuvasının yanından geçerken her gün, sonbahardan beri: neden bugün karıncalar çıkmamış? sakız aldırmak için tutturduğu, almadım diye küstüğü, yuvada belki yorulduğu, belki bi şeye üzüldüğü için hiç konuşmadan, tek soru sormadan yürürken en sudan sorumla patlayıp yol ortasında bana vurmaya başladığı, yerine çakılıp bir adım atmadan 10 dakika dikildiği akşamüstleri; bas bas bağırırken avcunu elimde sıkarak susturmaya çalıştığım, ben büyüdüm diye elimi tutmak istemediği için onu takip ettiğim sabahlar, akla gelebilecek her şeyin en ince ayrıntısını sormaya devam ederken bazen akşam ne yiyeceğimizi, bazen kimbilir neyi düşündüğüm için insanı neşelendiren sorularını baştan savdığım zamanlar da oldu. hiçbir gün diğerinin aynısı değildi. tek başımayken hep aynı sürede, aynı şeylere ve yerlere bakarak geçtiğim yol, beraber yürürken ne kadar süreceği hiç belli olmayan, hep oraya parkeden kırmızı afrika cipinin tekerleklerinin yenilendiğini farkettiği(miz), dün orada duran köpek kakasının şimdi nerde olabileceğine kafa yorduğumuz, bazen sadece burnumuzu çekip hiç konuşmadığımız, kedilerin gözlerine dikkatlice bakıp kaçıp kaçmayacaklarını test ettiğimiz; sokak boyunca akan sabunlu suları, balkondan bize bakanları, yanımızdan geçerken onu seven orta yaşlı kadınları, okulun bahçesinde karanlığa rağmen hala top oynayan çocukları, sabah yere düşmüş bir dalın akşam yine aynı noktada durduğunu gördüğümüz bir yola dönüştü.

bir gün cem kepçenin etrafında dolanırken, işçilerden biri gelip cem'i kepçenin tepesine oturttu. cem bu sabah böylece ilk defa bir kepçeyi (kazmaya yarayan kısmını) hareket ettirdi. büyüyünce gerçekleştireceğini söylediği bir hayali o büyümeden gerçek oldu. yuvaya vardığımızda fotoğrafları gösterdiğimiz öğretmeni, bize de gönderin bu fotoğrafları, dedi. yarın fotoları yuvada basıp arkadaşlarına gösterecekler ve galiba iş makinaları hakkında konuşacaklar.