haftasonu

cumartesi

bu akşam cem'le ikimiz dışarı çıktık. akşam 7 civarı saylangoz mantı'ya gitmek istediğimi söyledim, cevap "evde bi şeyler yiyelim" şeklinde geldi. "evde bi şeyler yok ki yiyecek, hem ben bugün mantı yemek istiyorum çok, ya lütfen bi kere de benim dediğim olsun" diyerek sözü ona devrettiğimde cem aynen şöyle dedi:

- peki tamam mantı yiyebiliriz, ben de seviyorum mantıyı zaten. hadi gel giyinelim.

bu cem'le aramızda geçen en mutlu diyaloglardan biridir. cem olaylara, taleplere, planlara böyle yaklaşmaz, hemen "hayır ben gitmek istemiyorum" diyerek konuyu kapatır. konu kapanır çünkü mantı yemeye zırlayarak, tepinerek gidilmez. ya da "tamam giderim ama sonra, önce biraz araba oynıycam" falan der, sonra dediği o vakit hiç gelmez vs. yani insanı mutlu edecek cevap neyse cem onu bilir ve gidip ondan çok uzak bi şey yapar muhakkak. yapardı demek istiyorum.

neyse yola çıktık güle oynaya, gidip mantıynan çiğ börek yedik, üstelik cem de benim kadar yedi nasıl olduysa sonra kadıköy'de dolandık, epey yol yürüdük. cem sokakların neden o kadar kalabalık olduğunu merak etti, masalı, biralı, kitaplı, takılı sokakları pazar yerine benzetti. nezih'e gittik, alt katına indik, oradan çıkıp alkım'a girdik. şimşek mak kuin'in arkadaşlarından birini daha aldık, hiç kitap almadık sonra cem o yemeğin üstüne browni yemek istedi, oturup bir de dondurmalı browni yedik!

minibüsle gittik, körüklü otobüsle döndük eve. saat iyice geç olmuştu, 2 kitap okuduktan sonra cem yatıp uyudu. uyumadan önce "bugün seni hiç üzmedim değil mi" diye sordu, acaba babası gitmeden "ben yokken anneni üzme" falan diye mi tembihledi? bugünü son 4 senenin en dertsiz günü olarak kayıtlara geçirmek istiyorum. kadıköy'de yemek yedik, kitapçıları gezdik, tatlı yiyip otobüsle eve döndük, bunları ikimiz ilk kez yapmamış olabiliriz ama bugün konuşa konuşa, aynı hızda yürüyerek, birbirimizi beklemek ya da herhangi bir şeye ikna etmek zorunda kalmadan, sesimizi yükseltmeden sadece eğlenerek gezdik.

cem zıt bi çocuk, keçi ama belki de değişiyordur, büyümüştür 4 yaşına tam 1 ay kala... ya da belki de ben onda bi zıtlaşma isteği yaratıyorumdur. günlük pratiklerde hep bi deveye hendek atlatma durumu yaşıyoruz ama işte bugün hiç yaşanmadı bu. yatmadan önce sorduğu soruya bakılırsa kendisi de farkında bugünkü olağanüstü durumun, amaaan üzümünü ye bağını sorma, gündüz de parka falan gittik, güzel bi cumartesi geçirdik, darısı pazarın başına.

pazar



bugün gidip skutır aldık cem'e, yani kaykayın tutunacak yerleri olanından. yine çok yürüdük. 2 tane de çok güzel kitap aldık: kütüphanedeki aslan ve kartal belediye plajı ve mandalina bahçeleri. öğlen yemeğimizi yedikten sonra kadıköy çarşısının kalabalık sokaklarında kaya kaya otobüs durağına gitmeye çalışırken birkaç kere yere kapaklandı cem ve bu duruma alışıldığı üzere çok sinirlendi. bi şeyleri yapamamaya hiç katlanamıyor. hele de birilerinin onu kaldırmaya, yardım etmeye falan kalkıştığı anlar iyice beterdi neyse döndük eve, cem hemen öğlen uykusuna yattı. uyanınca skutıra alışma turları atması için parka gittik. cem skutırıyla parkı tavaf eder, arada köpeğini akşam yürüyüşüne çıkarmış teyzelerle sohbet ederken ben dergi okudum.


pazartesi

artık uyusam hakkaten çok nefis olacak neyse onur döndü meğer gitmeden gerçekten cem'i tembihlemiş, anneni yorma, üzme vs. diye işin garip yanı cem'in onur'un sözünü tutmak için gayret etmesi ve bunu başarmasıydı oysa o döndüğü anda yeniden normal cem oldu kanepenin örtüsünü çekip yere serdi, kürekle bacağıma vurdu, gürültülü şekilde top oynamaya başladı, ortalığı karıştırdı... süre dolunca sinderella'nın arabası balkabağına dönüştü. yine de çok şaşırıyorum, 3 gün başka bir çocuk oldu ve sonra birden yine kendisi oldu. hiç ummazdım böyle bir tembihe uymaya çalışacağını. cuma öğleden sonra şadanlar'la buluştuğumuzda da çok söz dinleyen bir çocuk portresi çizip duruyordu da ("annem denize fazla yaklaşma dedi") dalga geçmiştik, ne yaptım da böyle mülayim oldu bu diye, görüldüğü gibi benim hiçbir katkım yokmuş şadan :p iyiydi ama 3 gün 3 gündür... cem'in ani değişimini anlamaya çalıştığım bu 3 gün boyunca tuttuğum günlüğün de böylece sonuna gelindi. esen kalın!