anne bunu nasıl yapıyor?

bugünkü okul nöbetimde bana yarenlik eden kitap: anne bunu nasıl yapıyor? son derece hafif, kısa kısa bölümlerden oluşan bir öğüt kitabı. şu anda tam da ihtiyacım olan şey. kendimi çok zorlanmadan elimdeki kitaba vereyim, yarım günlük okula alışma mesaimi sıkılmadan geçireyim, tam bak bensiz ne güzel takılıyor derken "anneee!" diye kopan çığlıkla hayalkırıklığına uğramayım, günlük hayatında olmadık zorluklarla karşılaşan tek anne bak ben değilim gibi ihtiyaçlarımı başarıyla karşılıyor. 

okula alışmaya çalışan rüya'nın yanında annesi var, peki onu okula alıştırmaya çalışan annesinin yanında? benim de yanımda onur olsaydı, bir arkadaşım olsaydı bari ama kimse yok tabii. ben bebek miyim, çocuk muyum, ergen miyim, değilim ben yetişkinim, anneyim, 2 çocuklu anneyim hem de. büyüdüm. kimseye ihtiyacım yok. 1000 kaplan gücündeki enerjimle her şeyin üstesinden gelebilirim. gelebilirim değil mi? pek sanmıyorum çünkü gelemiyorum.

hayatımın her döneminde olduğu gibi kitaplara dayanıyorum bugünlerde de. insana iyi gelecek bir kitap her zaman var, arayıp bulmak lazım. bu kitabı normal şartlar altında yeni çıkanlar arasında görmüş olsam, ebeveyn kitaplarına duyduğum ilgi epeydir sönmüş olduğundan hiç ilgimi çekmeyebilirdi, raftan alıp içine bakmayabilirdim ama tam da elimdeki bahçe annesi kitabım bitmek üzereyken bir yenisini görünce gözlerim parladı. mutlaka alın okuyun demiyorum, sadece benim karşıma doğru zamanda çıktı, onu söylüyorum.

belki bir postu sırf rüya'yı okula alıştırırken okuduklarıma ayırabilirim, o zaman bu ilk kopuş sürecinde nasıl bir tünelden geçmekte olduğumu daha iyi anlatabilirim. aslında alışma işi ikimiz için de fena gitmiyor; heyhat dakka 1 gol 1, rüya'nın okula başladığı bu yemyeşil bahar ayında, hiç beklemediğimiz anda bizi vuran bir hastalık hikayemiz oldu bile. onu da sonra anlatırım.

*

kitabın "çocukların hatırladıkları" başlıklı bölümünden:

çocuklarınıza bakmak için her gün yaptığınız şeyleri ve büyüdüklerinde hayatlarıyla ilgili neyi hatırlayacaklarını hiç düşündünüz mü? ...

...

... annemin hiç haberi yoktu ta ki 38 yaşındaki kardeşim bugün bile ne zaman yulaf kokusu alsa soğuk kış sabahları ailecek mutfakta oturmalarımızı, annemin kahkahalarını ve sevildiğini hissedişini hatırladığını söyleyene kadar.

yani biz anneler yaptığımız hangi küçük şeyin çocuklarımızın kalplerinde bir hatıra yaratacağını asla bilemeyebiliriz. çocuklarımızla vakit geçirmek ya da evle ilgili güzel hatıralarla okula göndermek için bir şeyler yapıyoruzdur belki. çabalarımızın vakit kaybı olduğunu düşündüğümüz birçok zaman olabilir, yani çabalarımızı kimsenin fark etmediğini düşündüğümüz. takdir edilmiş hissetmeyebilir ya da beklediğimiz teşekkürü alamayabiliriz. yine de bu küçük şeyleri yapmaya devam ederiz, belki de bugünün çabalarının yarının geleceğine ve muhtemelen yaşam boyu hatırlanacak bir anıya dönüşebileceğini biliyoruzdur.

Her gün çocuklarımın hatırlayacağı bir tecrübe yaratma fırsatı vardır.