küçük başbakan ağladı

rüya'cık, mayıs itibariyle haftada 3 yarım günlüğüne yuvaya başladı. çok düşündüm, çok taşındım, zor karar verdim. daha çok yeni, 1 hafta oldu, olmadı. şimdilik bahçe köşelerinde beklemedeyim, beni görmek istediği zaman fırlayıp gösteriyorum kendimi, geri kalan zamanlarda kitabımı okuyorum gizli gizli. güzel hayat aslında. yemyeşil bahçenin gizli bir köşesinde unutsalar beni, arada çocukları gözlerim dolarak izleyip sonra yine kitabıma dönsem. çocuklar harika insanlar. bayılıyorum oradaki çocuklara. sahici şeyler, hepsi gerçek çünkü küçük çocuklar bunlar. büyük çocuk yok yuvada. orijinal hallerindeler, yaş itibarıyla fazla elleşilmemiş, henüz bozulmamışlar. çok mutlu oluyorum onlarla orada. 

çocukları bize yaranmaya zorlamasak da sonunda bize benzemeseler keşke... ama nerdeeee? sonuçta benzeteceğiz değil mi? aksi düşünülemez bile benim yalnız ve şaşkın ülkemde. küçük başbakan ağladı haberini izlediniz mi? bu sene 23 nisan'da başbakan koltuğuna oturttukları çocuk panik oldu, utandı, heyecanlandı, ne olduysa oldu ve birden ağlamaya başladı. zavallı papağan. gerçek başbakan da sonradan "bunlar hiç şüphesiz ki sevinç gözyaşlarıydı" demez mi? olayımız bu işte bizim. sevinç gözyaşlarıymış. sürekli, bir olanı başka türlü gösterme çabası. kim inanıyor diye düşünmeden söylenen yalanlar. çakmabaşbakançocuğun sakinleştikten sonra "dün gece gördüm" diye anlattığı rüya falan. sahtelik, çakmalık her yerde, sadece başbakanda değil, evlerde, okullarda, işte, her yerde diyorum. 

neyse, bugün yuvadaki çocuklar bahçede özgür, başıboş oynuyorlardı ama parklarda, evlerde, her yerde çocukların başında duran büyükler hiç susmadan görevlerini ifa ediyorlar:

- selin (taş çatlasın 3 yaşında), çok ayıp lütfen topunu paylaş kardeşle. bak ağlattın onu, böyle yaparsan kimse oynamaz seninle. herkes seni böyle bırakıp gider işte. çok ayıp ettin. özür dile.

*

- sarp, gel otur bakalım biraz şuraya. 

(kaydırakta takılan 3,5 yaş civarındaki sarp'ın 70 yaşlarındaki dedesi, banka yanına oturmaya çağırıyor torununu. gelmiyor ve bir süre sonra dedenin istemediği kadar yükseğe tırmanıyor kaydırakta)

- sarp, in oradan, bak adam geliyor, bekçi, izin vermiyor orası yasakmış. kızacak, ceza yazacak sana.

*

4-5 yaşlarındaki kızını elinden tutmuş yuvaya getiren anne, kızı öğretmenine şikayet ediyor:

- yalnız sabahları evden çıkarken saçını hiç taratmıyor, buna beraber bir çözüm bulmamız lazım. olmuyor böyle.

*
parktaki anne ip merdivene tırmanmaya çalışan kızına: oraya gitme, gel buraya, bacakların kırılır.

*

x: rüya, hadi getir onu bir bakayım... ama getirmezsen üzülürüm, ağlarım, ağladım bak, ağlıyorum.

yasemin: lütfen duygu sömürüsüyle istediğini yaptırmaya çalışma. bırak, getirmesin.

*

parktaki anne: derin, bırak onu lütfen, o kardeşin oyuncağı. (oyuncak, bizim meşhur kedi)
y: olsun, alabilir, oynasın biraz.
parktaki anne: derin, oyuncağı kardeşin annesine götür hadi, bizim değil o.
y: ya önemli değil, baksın ne olacak ki?
rüya: o benim kedim!
p.a.: bak ağlattın kardeşi, ver demiştim ben sana
y: vermişti ama ben almadım, tamam, sorun değil
rüya: kedimmm
y: tamam yahu getirdi kedini, sen de onun topunu oynuyordun, baktı verdi işte
p.a.: özür dile derin

derin bir şey yapmadı. yapsa bile zorla özür diletmeyin çocuklara. diyemedim orda.

*

akşam yemeği saatlerinde yine sabrım tükenmiş, bodoslama saçmalıyorum:

yasemin: allah'ım, herkesin çocuğu koyun, bi melemedikleri kalıyor (komşunun tavuğu, yorgun komşuya kaz.) bir de benimkilere bak, ikisi de keçi, yoruldumm.

cem: 3.yü doğur o zaman, o belki uslu olur.

y: yok sağol, öyle bir usluluk ihtimali görmüyorum ben.

... 2 dakika sonra bastıran pişmanlık:

y: aslında siz iyisiniz böyle ya, normal bunlar, yorgunluktan öyle dedim.
(söyledin artık, çok geç.)