emek sizin, emek bizim, yıktırıyoruz yıktırmıyoruz derken, emek yerle bir.
gitti, koltuklarıyla birlikte. yukarı taşınacak canım aynı şekilde (!)
emek şöyleydi, emek böyleydi, orada ben ne filmler izlemiştim, ne anılarım vardı, hele festivalde türevi cümleleri ne kendimden ne de bir başkasından duymayı kaldıramayacak kadar bulandı midem.
böyle başa böyle tarak. biz de yakındaki avm sinemasına gideriz zaten emek varken de öyle yapıyorduk.
*
*
2 comments:
bizim gencligimiz, bizim cocuklugumuz diyemiyoruz bizim bebelerimize! ne aci degil mi halimiz? biz de silinip gidiyoruz butun bu kaldirim taslariyla... Istanbul benim hayallerimde sadece, cocuklarima yuzde kacini anlatabilecegim? insanin icinin yanmasi boyle de oluyor iste; eski betonarme bile bugunkinden daha cok anlam tasiyor ne yazik!
insanı o kadar üzüyorlar ki geçen hafta da senelerdir gittiğim üsküdar fidanlığının birdenbire ortadan kaybolduğunu gördüm. O kadar canım yandı ki, ilk defa beddua edeceğim allah ta onların canını yaksın
avm yapacaklarmış orayı da şaka gibi hakikaten 10 adım ötede carefour var
Post a Comment