günün sonunda

bugün cem'le birlikte biletini arkadaşımızın aldığı bir gösteriye gittik. 3 anne 3 çocuk. koskoca salonda en gürültücü, en çok sıkılan, en durunamayan çocuk benimkiydi. kabul ediyorum bizimkilerin yaşı için değil daha büyük çocuklar içindi gösteri ama cem'den küçük olup da çok bi şey anlamasa ya da sıkılsa bile daha bi duran, oturan, izleyen hatta uyuyan çocuklar da vardı etrafta. neydi peki benim istediğim, sıkılsa bile bunu belli etmeden oturması mı, bunu zaten yapmaz -yapmasın da- ama çıkalım mı diye sorduğum zamanlarda evet deseydi bana, çıkalım.

topluluk içinde azan çocuğun annesine yönelir bakışlar, hemen yargılarlar. kusura bakmasınlar ama her konuda da böyledir bu, bi rahatsızlık duymayagörsünler hemen bi suç yapıştırmak zorunda hissederler bunlar kendilerini. bi susup oturamaz, orada zorluklar içinde yanan anayı görmek istemezler. mutlaka yapmanız gereken bir şey vardır ve yapmamışsınızdır ya da tam tersi, yapmamanız gereken şeyleri yapmışsınızdır ve çocuğunuz böyle olmuştur. o bakışlar, o sözlü - sözsüz eleştiriler, o onlar gibi yapmadığınızı gördükleri bir şeyleri hemen bulup çıkarıp işte bu yüzden imaları. of ya. nerdeyse 5 sene oluyor, yeter. reca ediyorum bırakalım bunları, yapmayalım kimseye böyle şeyler.

ben cem'i benim bi bakışımdan korkacak şekilde büyütmüyorum. o büyürken, hep yanında, bana bazen çok meşakkatli gelen yolu izlemeye çalışıyorum. ve bazen hiç istemesem de çok sinirleniyorum. işte bugün tiyatroda... bitmesine 3-4 dakika kala zorla çıkardım salondan çünkü artık çıkmak istese de istemese de çok sıkılmıştı ve gürültüyü arttırmıştı. ne yapayım, bu gösterinin ona uymayacağını bilemedim (zaten ilk denememizdi). yalnız ve kızgın bir anne bi salon dolusu insanın ortasında ne yapabilir? kimse bakmasa da herkes bakıyormuş gibi gelir, içinde bulunduğu andan bir an önce kurtulmayı diler, zaman hemen geçsin ister... zor durumdadır yani.

kısa yollardan varılan sonuçlardan, yargılardan, sorgulardan yoruldum. bu çocuk ve anası o salondaki 1,5 saatten ibaret değil! biraz doldum kabul ve bunun tek sebebi bugün değil. rahat olmam lazım değil mi, madem şimdilik robinson crusoe olma şansım yok ve birçoğu karşısındakini anlamaya zahmet göstermeyen insanlar arasında yaşamaya devam ediyorum... keseyim burda, çok yorgunum ve uzatılacak bir yanı da yok zaten konunun.

eve dönünce konuştum cem'le, evde tiyatrodaki, o arkadaşlarının yanındaki çocuk değildi, şımarmadan dinledi. uzun tutmadım zaten. günün yarın tatili olduğu için hala devam etmekte olan diğer kısmı sükunet içinde geçti. eve döndükten kısa süre sonra komşu mesafesinde oturan ve cem'den 1 yaş büyük oğlu olan arkadaşıma gitmeye karar verdim. orada olmanın günün gerginliğinden kurtulmama yardım edeceğini düşündüm. gerçi cem ilk kez geliyordu benimle ve yeni bir çocukla her zaman her şey yolunda gitmeyebiliyordu ama gösteri sonrası yaptığımız konuşma sırasında günün ilk yarısında ne kadar yorulduğumu (ve üzüldüğümü) anladığına ve beni bir günde ikinci kez hüsrana uğratmayacağına güvenerek yola çıktım. iyi de ettim. güzel bir gece oldu. konuşup anlattıkça sıkıntım dağıldı, cem yeni arkadaşıyla iyi vakit geçirdi ve umduğumdan çok daha uzun bir süre oradan ayrılmak istemedi. akşamki sinema biletimi yine yaktım, başka arkadaşlar da geldi, uzun uzun oturduk, daldan dala atladık.

eve dönmek üzere çıktığımızda cem'in bir eli elimdeydi, diğer eli ise gazeteden yapılma poşet içinde oraya götürdüğümüz oyuncakları taşımaktaydı. aramızda geçen küçük diyaloğu unutmamak için yazmam lazım:

cem: biz oraya giderken sabah mıydı?

yasemin: gündüzdü evet, güneş batmamıştı.

cem: şimdi gece.

y: evet.

bir süre bir şey konuşmadan yürüdükten sonra cem "anne, ay nereye gidersen git takip eder; hem de her çocuğu" dedi. 

durdum, elini bırakıp çantamda defterimi aramaya başladım, neden elini bıraktığımı sordu, yazmak istedim dedim, neyi dedi, cümleyi tekrarlarsam bir daha hatırlamamak üzere unutmaktan korktuğum için cevap veremedim, yazdıktan sonra söyleyebildim. bu cümlesi cem'in, günümü aydınlattı ve onun yapabilmesini en çok istediğim ama o an bana lazım olan şeyi tekrar hatırlattı: 

be yourself no matter what they say

yolun kalan kısmında şarkının bu sözleri fonda sessizce çalmaya devam ederken, cem de elele geçtiğimiz boş sokaklar boyunca ne olduğunu çıkaramadığım bir şarkıyı mırıldandı. anlatacaklarım burda bitiyordu ama şimdi, biraz ötemde, cem'in gecenin sonunda nihayet derin bir uykuya dalmış olduğunu görüyorum. kanepenin üzerindeki battaniyenin yanına kıvrılmış, elindeki kurabiyeyi bitirememiş.

x0x0x0x

Dün akşam Yasemin, oğlu Cem'i tiyatroya götürmüş. (...) Gerçekten okumanızı isterim.

tamamı için tık