kopyala yapıştır kuşağı

...

"Bir öğrencinin ödevini, normal zamanının en az iki misli sürede okuyoruz. Çünkü sürekli bir intihal alarmı içindeyiz. Şüphelendiğimiz kısımları kontrol ediyoruz ve ne yazık ki çoğu zaman sezgilerimiz doğru çıkıyor. Bu da bir hoca için en korkunç an. Kimi zaman sevdiğimiz, güvendiğimiz bir öğrencinin intihalini tespit ediyoruz. Güven bir anda çöküyor. Bazen biz, öğrencilerden daha fazla sarsılıyoruz. Bu da eğitim sisteminde dürüstlük, ahlak, etik, onur gibi değerlerin katiyen verilmediğini düşünmeme yol açıyor. Tuhaf bir şekilde anlatamıyoruz intihalin ne kadar vahim bir suç olduğunu. Burada ilk ve ortaöğretimin de rolü büyük. Bu okullarda intihale başvuranların ödevlerinin, çalmayanlara göre daha şık ve düzgün göründüğünden daha yüksek not aldığını biliyoruz. Ne yazık ki evrensel ahlakın, yani kimsenin hakkını yememe, dürüst olma gibi aslında çok temel değerlerin eğitim sistemimizde hiçbir şekilde verilmediğini düşünüyorum. Bilim dunyasındaki intihal yapma eğilimi (ki buna ne yazık ki hocalar da dahil, doçentlik ve profesörlük jürileri tercüme ve intihal dolu “özgün eser”lerle karşılaşabiliyor) de bunun tezahürlerinden sadece biri."

...

alıntı burdan: kopyala yapıştır jenerasyonuyla nasıl başa çıkacağız?

Doç.Dr. Esra Mungan* - Boğaziçi Üniversitesi Psikoloji Bölümü

* bir önceki postta yer alan alison gopnik alıntısını gönderen arkadaşım.

xoxox

esra'nın sözleri üzerine aklımdan geçenler:

dürüstlük, evrensel ahlak... nedir ki bunlar, yenilir mi, içilir mi? klişe hepsi, içi boş kavramlar. ahlak, okullarda yıllardır din kültürü ile aynı anda zikredildiği için dinden bağımsız olarak düşünülemiyor bile.

şu internetten araştırıp ödev yapma işi de hiç yatmıyor aklıma. eskiden dönem ödevleri verilirdi, kendimizden bir şeyler katmaya zahmet etmeden (nasıl zahmet edelim, bir şey bildiğimiz yok ki!) ansiklopedilerden bakıp yazardık. şimdikiler de internetten bakıp bakıp yazıyor olmasınlar? böyle yetişen bir insandan, intihalin kendisini küçük düşüren bir suç olduğunu anlamasını beklemek mümkün mü? o ansiklopedilerden kopya çekip ödev yapan çocukların benim de aralarında olduğum bir bölümü çoktan seçmeli sınavlarda yüksek puanlar elde ettiler, o puanlarla bilip bilmeden tercih listesine yazdıkları (ya da onların yerine çok bilen birilerinin yazdığı) okullara girdiler, "okudular". 

bazen bana öyle geliyor ki çocukları da gitgide kendimize benzetiyoruz, hayatımız görüntüyü kurtarmaya çabalamakla geçiyor. kolay kolay dönüp baktığımız yok hayatımıza; içi dolu mu boş mu yaptıklarımızın? onun yerine: etrafa iyi görüntü veriyor muyuz? ödevler gibi aynı, bak bak yaz tekniğiyle kolayına kaçılarak hazırlanmış: yeterli sayfa sayısına sahip mi, şekil şartları tamam mı, geçer not alır mı? oldu o zaman. 

eğitim sistemi, öğrencinin testlerde sıra arkadaşını nasıl sollayacağı üzerine kurulu. çocuk sollayarak girdiği okula adımını attığında, yani bir sonraki levıla geçtiği anda üniversite sınavında sollama telaşı başlıyor. rekabet, öğrenmenin önündeki en önemli engellerden biri deyince "hayatta da rekabet yok mu ki, çocukları bundan korumak zarar verir onlara." diyor kimileri. yahu, kimsenin doğrudürüst bir şey öğrendiği yok, skor derdinde herkes. yüksek skor elde edenler diğerlerinden daha fazla bilgiye sahip değil, onlar test tekniğine, sınavlarda çıkacak soru tiplerine ve onların nasıl çözüleceğine hakimler sadece, kendimden biliyorum. dershanelerin varlık sebebi de bu değil mi zaten? daha anaokullarında zapturapt alınan çocuklar, dersler, oyundan çalınan zamanlar... bunlar çocukların birşeyler öğrenebilmesi için mi yapılıyor (o yaşta öyle öğrenilemeyeceğini biliyoruz) yoksa liseye giriş yarışlarına herkesten önce hazırlanmaya başlasınlar diye mi? bu yolda kaybedilenlerin, kaçırılanların, üzerinde durulmayan değerlerin telafisi zor. "başarılı" olmaya koşullanmış bu çocuklar, başarılı oldukları zaman mutlu, kendilerine göre anlamlı bir hayat sürebilecekler mi yoksa başarılı oldukları zaman otomatikman mutlu olamadıklarını gördüklerinde çok mu geç olacak?