anaokulu seçimi

cem bu yıl anaokulunun son senesinde. birazdan aşağıya ekleyeceğim oyun ile ilgili yazıyı okuduğumda epeydir en azından cem 1. sınıfa başlamadan önce yazsam dediğim oyun ve anaokulu konusundan kısaca bahsetmenin zamanı geldi dedim.

anaokulu seçiminde benim en çok üzerinde durduğum, olmazsa olmaz diye düşündüğüm kriter, okulun bahçeli olması, hava koşullarından bağımsız olarak, her gün mutlaka bahçeye çıkılması hatta günlük program akışında bahçenin kesin saatlerle belirlenmiş olmasıydı. okulun serbest oyuna yaklaşımı ile ilgili önemli bir ipucuydu bu benim için, oyun ve tepe tepe kullanılan güzel bir bahçe... waldorf, montessori, çoklu zeka ya da başka bir yaklaşım değildi aradığım. hoş, arasaydım, istanbul'da herhangi birini layıkıyla uygulayan bir okul bulabilir miydim, o da ayrı bir merak konusu. sormadığım halde, hepsinin bir sentezini uyguladıklarını söyleyen yerler de oldu ama benim için "hepsinin bi sentezini uyguluyoruz" ile "biz kafamıza göre takılıyoruz" aynı anlama geliyordu.

anaokullarını gezdikçe, oyunun çocuğun hayatındaki yerinin yeterince önemsenmediğini düşünmeye başladım. bilgi almak için kapılarını çaldığımda, göz boyamak için (birçok yerde ben böyle hissettim) hemen akademik konulardan söz açmaya çalışıyorlardı. "kışın soğuk, yazın sıcak olduğu için çıkılmıyor ki bahçeye" diyenler bile vardı. çocukluk oyundur. serbest oyundan söz ediyorum ya da adı her neyse; çobansız oyun. çocukları erkenden kaval dinleyen ya da güdülen koyunlara çevirmenin anlamı yok. oyunla da öğrenilir hatta oyunla daha iyi öğrenilir ama bahsettiğim türdeki bahçe saatlerini başıboşluk, boşa geçirilen saatler, ıslak/soğukta üşüyecekleri ya da sıcakta terleyecekleri için çocukların hastalanmasına sebep olarak gören anneler olduğunu da biliyorum. sonuçta okul/anaokulu sözkonusu olduğunda herkesin beklentisi ve aradığı farklı.

ben anaokulu ararken:

* (serbest) oyuna hak ettiği önemi veren;

* toz toprak olmasın diye sentetik, yeşil şeylerden serilmemiş güzel bir bahçeye sahip;

* duvarlarında, faaliyet adı altında öğretmenlerin yaptığı gün gibi aşikar olan karbon kopya işlerin değil, her çocuğun kendi özgün, çocukça işlerinin asılı olduğu;

* günlük programın kayda değer bir bölümünün, yaz-kış, yağmur-çamur demeden mutlaka bahçede geçtiği;

* çocukların kendi işlerini, lafta değil gerçekten, kendilerinin yapmalarının teşvik edildiği: çocuk yemeğini kendisi yiyecek, yemezse kimse onu beslemeyecek; ayakkabı ve kıyafetlerini kendisi giyip çıkaracak, faaliyetleri elinden geldiği kadarıyla kendisi yapacak vb. özgüveni ve motor becerileri geliştiren yaklaşıma sahip; başlarda benim gibi çocuğun bazı işlerini gereksiz yere üstlenmiş veliyi eğitip değiştiren;

* veli merkezli değil çocuk merkezli, her velinin nabzına göre ayrı bir şerbet vermeye çalışmayan, veli talepleri doğrultusunda prensiplerinden ödün vermeyen, kurallarını yazılı olarak en baştan paylaşan ve kuralların işlerliği için veliden işbirliği bekleyen;

* çocuklar seviyor diye menüsünde sosis, patates kızartması türü yiyecekler bulundurmayan; ara öğünlerde çubuk kraker, hazır kek, hazır meyve suyu, aromalı süt gibi katkılı ürünler yerine meyve ve yuvanın mutfağında pişirilmiş yiyecekler veren;

* günlük bilgi akışına önem veren;

* öğretmenlerin meslek lisesi'nden yeni mezun, henüz bir sınıfın sorumluluğunu üstlenemeyecek durumdaki tecrübesiz genç kızlar olmadığı;

* okul gezilerinin sıkça düzenlendiği;

* mesafe yüzünden yolda, trafikte uzun zaman geçirmeyeceğimiz, eve yakın;

* bir de sene sonu müsameresiyle sükse yapmaya çalışmayan, haftalarca çocukları anlamsızca çalıştırıp, bir alay salon, kostüm parası koparttıktan sonra para karşılığı bize çocuklarımızı seyrettirmeyen

bir yer bulmaya çalıştım.

"...

Bir başka üzerinde durulması gereken konu ise çocukların akademik uğraşlarla çok erken yaşta tanışması ve kapasitelerinin gereğinden fazla zorlanmasıdır. Günümüz aileleri, çocuklarını erken yaşta akademik hayata hazırlamayı, oyuna tercih etmektedir. Daha anaokulundayken bile çocukların okul sonrasındaki serbest zamanları, müzik ve spor aktiviteleriyle doldurulurken, yaratıcılığı, işbirliğini artıran hayal dolu oyunların süresi azaltılmaktadır. Unutulmamalıdır ki başarı her zaman mutluluk getirmeyebilir. Ama mutlu bir birey, başarıyı daima daha kolay elde edecektir.
Aşırı koruyucu anne-baba tutumu da çocukların yeteneklerini sınırlayan başka bir tehdittir. Oysa, tehlike içermediği sürece çocukları özgür bırakmak ve oyunları hakkında onlara seçme hakkı tanımak, bireyselleşmeleri ve yaratıcılıklarının gelişmesi açısından önemlidir.

...

Çocukluk döneminin en önemli nimeti “oyun”dur. Oyunlar, çocuğun dikkat ve konsantrasyon yeteneklerini, zekalarını ve el becerilerini geliştirerek onları okula ve sosyal yaşama hazırlar. Çocuklar oyun aracılığıyla, yeri geldiğinde rekabet etmeyi yeri geldiğinde işbirliği yapmayı öğrenirler. Oyun sırasında karşılarındaki kişinin duygularını anlamaya çalışır ve kendi duygularını kontrol edebilmek için stratejiler üretmeye başlarlar. "

tamamı için tık