insanlardan sıkılıyorum. ilişkilerden yoruluyorum. belki birkaç arkadaşımı, çocuklarımı ve kocamı hariç tutabilirim. kimseye laf söylemeyim, sebebi kendimim. armudun sapı, üzümün çöpü derhal batar bana. sap-çöp dediğim çok da önemsiz bir şey değil aslında, yorgunluğumun sebebi yalanlar. laf söylemeyim dedim ama söyledim işte. yalan, beyaz, gri ya da koyu siyah farketmez tonu, o anda buz kesmeme neden oluyor. sözsüz yalanlar da var. iletişimin %80'i sözsüzdür diye okumuştum. ses tonu, mimik, beden dili... bana değil kendilerine de yalan söylüyorlar. amaç her zaman bir başkasını kandırmak değil yani, aklınca kendini avutmak kimi zaman da. kimisi yetmezmiş gibi, yalanına inanıldığını da görmek istiyor, göremediyse bir de hırçınlıklarına maruz bırakıyor insanı. böyle bir arsızlık türü de var, iyice dayanılmaz. herkesin her şeyi gördüğünü kabul etmeme hali; gördüğünü değil, benim görmeni istediğimi göreceksin zorbalığı.

yalanını farkettiğim anda o kişiyle ilgili her şeyden soğuyorum. kaybolmak istiyorum, onu hiç tanımamış olmak. heyhat hayat sürüyor; katlanıyorsun olaylara ve insanlara. kurtulamıyorsun öyle dolanıp kaldığın ağlardan hemen. işte bu çok yorucu. yalanlarınız görünüyor. görünüyor. utanmıyor musunuz?

yalanlarla yaşamak nasıl daha kolay geliyor yalansız yaşamaktan?