mavi yasemin

tık

*

seanslar

*

Gerçi bu haftanın ‘mücevher’i, dağıtımcılarının tam da Filmekimi haftasına denk getirerek filme iyilik edip etmediklerini sorduran Woody Allen filmi ‘Blue Jasmine’. Allen’in, hafifliği de tam elden bırakmadan ‘Maç Sayısı’ ya da ‘Kassandra’nın Rüyası’ gibi aniden derinleştiği filmler vardır. Edebiyat ‘esinlenmeleri’ bunlar; Allen öteki iki filmde Dostoyevski’ye yaptığı güncelleme hizmetini bu kez Tennessee Williams’a yapmış. Şık bir heteroseksüel darbeyle ‘İhtiras Tramvayı’nın Blanche’ıyla Stella’sının şahane histerilerini alıp ondan başka bir şey yapmış. Farklı hayat çizgilerinin, genelde de hayat çizgilerinin bir ‘iyi genler- kötü genler’ sorunu mu olduğunu yoksa düpedüz seçimlerimizden mi kaynaklandığını soruyor film; gözünü her şeye yumup gene de açgözlü olmak mümkün müdür? Nasıl mümkündür? Gözünü pek çok şeye yumup tokgözlü olmak ne olursa olsun tebrike şayan mıdır? Üstelik bir Woody Allen filminde olmayacak şey oluyor, Cate Blanchett tek başına bütün filmi çalıveriyor. Ağlayınca kızaran burnu, buruşukken bile karakterle ilgili bir anlam kattığı elbiseleri ve tutturduğu komedi-dram dengesiyle Blanchett’inki herhalde yılın en iyi oyunculuk gösterilerinden biri.