...
Bu arada, Jan Jak Russo'nun 1944 basımı bir pedagoji kitabını buldum. Dili ağdalı ve sayfaları Memo'nun deyimiyle 'samsarı' ama anladığım kadarıyla şöyle diyor: "Çocuğa iyi ve kötüyü sözle öğretmeye çalışmayın, gösterin. Her şeye 'hayır' demeyin ama bir şeye 'hayır' dediniz mi bir daha katiyen dönmeyin. Çocuk bu 'hayır'ın demirden kale olduğunu bilsin, birkaç kez toslayıp yıkamayacağını anlasın. Sakın size vurduğunda gülmeyin, eline fazlasıyle vurun, vuramayacağını ciddi olarak anlasın. Su istediğinde, kucakta bebek bile olsa, onu suya yaklaştırın, ayağına götürmeyin. Kriz zamanlarında, bir şeyi şiddet gösterip kırdığında erdem dersi vermeyin, sadece dialog kurmayın. Muhakeme yeteneğini kendisi edinmeli, sözlerle anlatmayın, ezbere dayatmayın. Ve asla özür diletmeyin. Çünkü çocuk kötülük yapmanın ne olduğunu bilmez, onu suçlu ve ezik büyütmeyin. Ona fazla kelimelerle bir şey anlatmayın, zamanından önce büyük laflar etmesin, çocuk kalmış doktor, büyüyememiş mühendistense, yaramazlık yapıp saçma hayaller anlatan çocuk çok daha sağlıklıdır" diyor.
Bu, daha pedagoji ilmi ortaya çıkmadan yazılmış bir kitap. "Bırakın çocuklarınız çocuklarla büyüsün, oyunlar oynasın. Eğer büyük olması gerekseydi, tabiat 'çocukluk' diye bir evre koymazdı" diyor Rosso, pardon, Russo.
Yağız'ın annesi sabah onu bize bıraktı ve şu an ikisi birlikte çizgi film izliyor. Biraz sonra gidip zart diye teveyi kapatacağım, bunun için bana dua edin (Demin içeriye 'Beş dakka sonra televizyonu kapatıyorum' diye seslendim, ikisi de çok kararlı bir sesle 'HAYIR' diye bağırdı, çok korkuyorum!)

tık

not: son paragraftan bizde de çok oluyo, çok kabus bir durum.