rüya'nın geçtiğimiz iki gece boyunca sık sık uyanarak beni uyutmamış olması nedeniyle bu gece çok bitkinim. son enerji kırıntılarımı da, şuradaki iki yoruma cevap yazarken bitirmişim. oysa her güne bir blog yazısı projemi bir süre daha ayakta tutmak istiyorum. öyleyse neden bebekler ve uykusuzluk hakkındaki nadide görüşlerimi içeren cevapları bugünün postuna taşımıyorum?
*
iyi geceler, tatlı rüyalar...
19/5/2011
şşşt rüya uyuyor
hindiba,
tabi canım neler geçmedi ki, bu kalsın ;) şu an uykusuzluk bende iyice kafa yapmış durumda yalnız; iki gecede toplam uyku saatim 4 olabilir mi, yok değildir, 3 falandır, o da uyuyabildiğim dakikaları toplarsak :p
yasemin said...ruhdağı üzülme ya, bak yalnız değilsin. ben de rüya'yı hep yanıma alıyorum. zaten doğduğundan beri çoğunlukla yanımızda yatıyor. geceye kendi yatağında başlamış olsa bile bir yerlerde yanıma getiriyorum sonra yerine götürmeye üşeniyorum. ayrıca yanımızda daha bir kesintisiz uyuyor sanki. bu bana kötü bir şeymiş gibi gelmiyor aksine iyi olduğunu düşünüyorum. tabi karşı düşüncede olanlar çok.
tüm bebekler için "en iyi" bir adet yöntem olamaz, varsa da ben buna inanmıyorum. itiraf etmek gerekirse "bebeğin iyiliği için" girişilen uyku disiplini denemeleri de hiç inandırıcı gelmiyor bana. şuna annelerin ya da anne - babaların iyiliği için dense anlayacağım ve hiç de yadırgamayacağım ama bebek için... efenim bebek kesintisiz uyku uyumadığı için uykusunu alamıyor ve büyüyemiyormuş, üzerinde deliksiz uyuyamamış olmanın verdiği bi gerginlik/huysuzluk varmış... yooo onlar uykusuzluk yüzünden hiç de huysuz falan olmuyorlar, üzgünüm. gayet de güzel büyüyorlar, endişeye mahal yok. iyi uyuyamadığımız için gergin ve huysuz olan biziz. bunda da haklıyız, bakınız ben: hiç halim yok ama okuldan gelen oğluma akşam yemeği hazırlamak zorundaydım, gözlerim yana yana hazırladım. şimdi ben huysuz olmayım da kimler huysuz olsun? ama bunları dram haline getirmenin de bi manası yok.
ben de senin gibi yatır kaldır, pış pat, pat küt tekniklerinin lafına bile dayanamıyorum, öğrenip uygulayacak bi yapım da yok. bunların uzun vadede işe yarayacağına dair inancım ise sıfır. uzun vade derken bu bebeğin bi de anaokulu yılları, okul yılları var. okul çağına gelip kendisi uyuyamayanlar ya da gece kabuslarıyla uğraşanlar, yatak ıslatanlar çoğunlukla bebekken zorla disipline edilmeye çalışılanlar arasından çıkıyor, örneklerini gördüm. etki-tepki. tepki geç gelse de, mutlaka gelir bir yerlerden. her şeyin üzerinde bir kontrolümüz yok, her şeyi yönetmemiz mümkün değil fakat maazallah yönettik, kontrol altına aldık derkene neye uğradığımızı şaşırma riskimiz var :p o açıdan akışına bırakmak en iyisi görüşüne çok katılıyorum. bebeğe de söz hakkı verelim, eninde sonunda bi ortak noktada buluşuluyor. bu belki 2 sene sürüyor ama 6 yaşında yalnız yatmaktan korkmasından (bir örnek sadece) iyidir 2 ya da 3 sene boyunca bebeği dinlemek. e bebek bu, adı üstünde. ağacı yaşken eğmeyelim.
ben de senin gibi yatır kaldır, pış pat, pat küt tekniklerinin lafına bile dayanamıyorum, öğrenip uygulayacak bi yapım da yok. bunların uzun vadede işe yarayacağına dair inancım ise sıfır. uzun vade derken bu bebeğin bi de anaokulu yılları, okul yılları var. okul çağına gelip kendisi uyuyamayanlar ya da gece kabuslarıyla uğraşanlar, yatak ıslatanlar çoğunlukla bebekken zorla disipline edilmeye çalışılanlar arasından çıkıyor, örneklerini gördüm. etki-tepki. tepki geç gelse de, mutlaka gelir bir yerlerden. her şeyin üzerinde bir kontrolümüz yok, her şeyi yönetmemiz mümkün değil fakat maazallah yönettik, kontrol altına aldık derkene neye uğradığımızı şaşırma riskimiz var :p o açıdan akışına bırakmak en iyisi görüşüne çok katılıyorum. bebeğe de söz hakkı verelim, eninde sonunda bi ortak noktada buluşuluyor. bu belki 2 sene sürüyor ama 6 yaşında yalnız yatmaktan korkmasından (bir örnek sadece) iyidir 2 ya da 3 sene boyunca bebeği dinlemek. e bebek bu, adı üstünde. ağacı yaşken eğmeyelim.
*
konuyla ilgili olduğunu düşündüğüm güzel bir yazı:
